అనితశ్రీధరీయం: కావ్యాంజలి

నా భావాలన్నిటిని నేను నాలోనే దాచుకున్న ఇన్నాళ్ళు  అవన్నీ మంచు కొండల్ల చల్లగా నా మదిలో దాగి ఉండేవి  ఈ నాడు అవి కరిగి చిన్ని సెలఎరులై ఓ ప్రవహించే నది అయి  ఉరకలు పరుగులు పెడుతూ ఉంటె ఎందుకిన్నాళ్ళు ఇలా దాచాననిపించింది ఎదలో మలినలున్న ఈ  అమృతపు దారలో కడిగిన ముత్యము వలె నిగారింపు సంతరించుకుంది మంచు కొండల్లో చలనం లేని నిహారికలా ఓ సుమ మాలిక ల నన్నివేళ అల్లుకుంది ఆ భావన మనసు ఎంత ధవళ కాంతుల్లో ధగ ధగ మన్న కోప తాపాల హోమ గుండం లో అవి పది ఆవిరి కానివ్వను సెలయేటికి కొండలు కొనలు లెక్క కాదు నా కవిత్వ సెలయేటికి భాస భేదం లెక్క కాదు అన్నిటికి మించి రాగద్వేషాలకు తావులేని చల్లని కావ్య మాలిక ఇది.

మనసులో ఏదో తెలియని అలజడి నన్ను ఎంతగానో మభ్య పెడుతూ ఉంది. తీరాన ఆ అల నా దరికొచ్చి ఏదో విన్నవిన్చోకోవలను కొంటోంది. నిన్నటి ఆ  చెడు నిజాన్ని కక్కాలని ఉన్న ఏదో ఆప్యాయతల వలయం నా గొంతుకలో అడ్డు పడుతూ ఉంది. మనిషి మనిషికి తెడలేన్ని ఉన్న పీల్చే ఉపిరోక్కటే మెలిగే భూమి ఒక్కటే వరసలు బంధాలు మారుతాఎమో ఆ తియ్యని పిలుపు నోచుకునేది ఆ మనిషే. ఈ బంధాలు ఎన్నడు మనిషి అభివృద్ధి కి ఆటంకాలు కావు అవే మనిషి ఎదుగుదలకు సోపానాలు