అనితశ్రీధరీయం: కావ్యాంజలి

సూర్యుడు వెలుగు పంచుతాడనుకోని కాపలా ఉంటాడని అనుకుంటే అస్తమించాడు చీకటి తెరలను నా ఎదుట నిలిపి అనుకున్నా ఎప్పటికైనా ఆ సూర్యుడు వస్తాడని , వేలుగునిస్తాడని నిడురపోయి లేచాను కళ్లు మిరుమిట్లు గొలిపే వెలుగులతో ఉన్నాడు సూర్యుడు కళ్ళ ముందు అనుకున్నా ఇది ఒక క్షణమని వెన్నెలలో జాబిలి వలె మంచు కురిపిస్తున్నాటు చంద్రుడు ఉదయించాడు అనుకుంటే పగటి ద్రిస్టి చుక్కల మిగిలాడు సూర్యుని తాపానికి అనుకున్నా ఎప్పటికైనా ఆ చంద్రబింబం వస్తుందని , ఆ వెండి మెరుపులు మెరుస్తాయని , అలసి సొలసి అనుకున్నా ఇది ఒక నిమిషమని కోయిల రాగాలు తీసింది , చెట్లు చిగురులు తొడిగాయి , నెల కళకళలాడింది , పాచిక పైరు తుళ్ళి తుళ్ళి ఆడింది నవ వసంతం వచిందనుకున్న , ఎండలు ముదిరాయి వాన వస్తుందనుకున్న , జల్లే కురిపించి అలసటే మరిపించావు అనుకున్నా ఇది ఒక మాసమని వెచ్చగా పలకరించి మనసు దోచి ఆపై ఉప్పెన తో హింసించి వేల్లిపోయావ్

నిన్ను కలసిన ఆ క్షణం నుండి నేనెవరినో ఐపోయాను నిన్ను కలసిన ఆ క్షణం నుండి కలలు నీవే కంటున్నాను నిన్ను కలసిన ఆ క్షణం నుండి కాళిదాసు లా కవితలు రాసేస్తున్నాను నిన్ను కలసిన ఆ క్షణం నుండి నన్ను నేనే మరిచిపోతున్నాను నిన్ను కలసిన ఆ క్షణం నుండి నా మాటలు నాకే వింతగ అనిపిస్తున్నాయి నిన్ను కలసిన ఆ క్షణం నుండి మదిలో ఏదో తెలియని ఆనందం పొంగుకోస్తున్నది

तुम्हें भूल जाने का मन नही करता हमारा दिल भूल भूलैः में भटक रहा है क्या कहें मेरा दिल तो इस अंतरजाल में खो गया है आज से करीब आठ साल बीत चुके हैं लेकिन मेरा प्यार तुम्हारे लिए न जाने क्यूँ इतना सता रहा है याद तेरी जब जब आ जाती है तो मुझसे रहा न जाता है ओ सनम कैसा जादू सा फ़ैल गया है यह सुनेहरा आस्मां मेरी हर खुशियों में तुम नज़र आ रही हो॥ कैसे छुटेगा पता नही जिसके लिए मैंने सात साल गुजारे घुट घुट कर जीया आज के दिन की याद आए तो तन मन सब कांप उठता है ओ सनम मैं कितना परेशान हूँ ज़रा इन पंक्तियों को देख कर पता चलेगा जिस तरह आसमान और भूमि एक से दूर नही हो सकती उसीकी तरह जितनी भी दूरी में हो तुम तेरी भलाई ही चाहा हूँ यह प्यार एक अँधेरा नही उजाला है जिसे तुमसे ही मैंने सीखा उस दिन का जो घटना घटा उससे न जाने कितना ही बदल गया हूँ लेकिन तेरी याद में जो कवितायें शुरू हुई है चलते रहेगी बस मैं खुशनसीब हूँ जिसने तुम्हारे जैसे एक नेक इंसान से साथी न सही दुश्मन ही बनकर अपनी राहो में खो गया मेरी जीवन में आज से आठ साल पहले की घटना की याद करते हुए लिखी गई कविता है इस कविता

కనులు అలసిపోయాయి నీ రాక కై చూసి చూసి కనులు అలసిపోయాయి నీ రాక కై చూసి చూసి నిటుర్పుల సెగలు భగ భగ మండాయి నీ కై వేచి వేచి నిటుర్పుల సెగలు భగ భగ మండాయి నీ కై వేచి వేచి రాలేదు ఐన నువ్వు నా మొరలాలకించి వచేవ ఇంక ఎప్పుడు ? స్వాతి చినుకు కోసం వేచి ఉన్నా చకోరి పక్షి లా ... ఎండనక వాననక నీ రాక కై ఎదురు చూస్తూ ఉంటా

Life is like a lonely moon in a bizarre sky Life is like a hot sun far far away Life is like a river with emotional banks Life is like a flywheel with hard cranks Life is an event dramatized first and story follows Life is a tick of a clock with happys and sorrows Life is a train with co-passengers but no tracks Life is a whip that won't hurt but cracks Life is what not, that can be defined out in this nature Life is a bridge which has satire and also subtle humor Life is a dictionary with lots of words and rumour This short span which allures out the situations of curvature

Dr. Sarvepalli Radha Krishnan's Birthday is celebrated all over India as "Teacher's Day", Sir Radha Krishnan was himself a teacher, who was very dedicated and was a person of high spirits and was respected fir his punctuality. He had one dream of making India into the most powerful booming country and had foreseen the development that India could become a super power in a very less time. He was the person who will be remembered for years together for his dedication towards development of Indian Studies and Indian Nation as a whole, as he thought, "Development of a person is Development of a Nation" Happy Teachers Day to all my teachers, Lecturers, and also those who taught me how to be in my life.

हो तुम इस धरती पर मेहमान दिन दो दिन के पर लगा लिए हो धागे बंधन के इस जीवन में जो कुछ भी तुमने पाया है जरूर किसी न किसी दिन दूसरे का हो जायेगा पर ओ पथिक साथी दे तुम इतनी भला सबको की कितनी भी दूर तुम हो लगे इन लोगों को की एक दिन जरूर तुम वापस आओगे अपनों से मिलने तब तक ऐ पथिक छोड़ जा तुम अपने राह पर फूलों के पथ मुश्किलें सब लोग झेलते रहे है और झेलते रहेंगे पर इन्ही मुश्किलों से सामना करने का वादा दे चल तुम काश किसी दिन तेरी तो याद करेगी दुनिया ओ राही कुछ अपनों के लिए सपने रख जा इस सुनसान सागर की लहरों में डूबा हुआ है ये संसार ज़रा इनको तैरना सिखा जा वक्त आए न आए याद रहेगी इन्हे ओ राही जिस दुःख को तुमने झेला है उसे और फैलना न दे ओ पथिक इस दुनिया के कुछ मासूम पलों की कद्र करता जा कुछ अपने हुए कुछ पराये पर इस धरती पर कितने ही कुछ ऐसी चीजे है जिनका मूल्य ही अनमोल रहा है ! ओ राही जब धरती को अपने पेड़ पौधों से नफरत नही तो फ़िर इस मनुष्य नफरत की आग में जलना क्यों चाहता है दिखाना है तो कुछ थोड़ा मुस्कराहट देते जाओ