అనితశ్రీధరీయం: కావ్యాంజలి

నీ జ్ఞాపకాలను తలుచుకుని నా కనులు మూసి నిదుర పోయా వెన్నెల రాత్రుల్లో ఎందుకో ముచేమటలు పట్టి ఆవిరి సెగలలో ఉన్నటనిపించింది చిరుగాలులు వీస్తున్న ఆ గాలి తాకినట్టు అనిపించదేలా నిదుర లేచి అనంతాకాశం వైపు చూశా, ni momu naa kannullo పాతుకున్నట్టుంది

చల్లగా వీచే గాలుల్లో ఏదో అపశ్రుతి పెనుమంటల మాటున ఏదో తెలియని అగాధం హాయిగా మేఘాలలో తేలించి అచ్చటె నిలిపేసే హోరు గాలి దుమారం ఇదేనేమో ఆ ప్రేమ యొక్క నిజ స్వరూపం

This is a Silent Pictorial Poem

స్నేహం: శత్రువులకి ఎప్పటికి తెలియని , తెలిసిన అర్ధం కాని వైనం ప్రేమ: కన్నులు చూడని మనసులు మాత్రమె మాట్లాడే తియ్యని భాషా జీవితం: పొందక ముందు ఉబలాటం పొందిన తరవాత చెలగాటం పెళ్లి: ఉన్నవి రెండక్షరాలు , కలిపేది రెండు మనసులు కాని చివరకు అయ్యేది ఒకటి

నిన్ను తలుచుకున్న ప్రతి సారి నా మనసెందుకో హడలి పోతోంది పరగ్గా ఉన్నపుడు కలవర పడుతూ ఉంది చిరునవ్వుల పువ్వులతో నా ప్రేమకు పూజ చేస్తావనుకుంటే ఆ పువ్వులని విసిరి కొట్టావ్ నా ప్రేమ 'సమాధి' పైన మరిచిపోదామని అనుకున్నా ప్రతి సారి గుర్తుకోచేది నువ్వే నిరాశ నిస్పృహలు మిగులుస్తావ్ క్రుంగి దీస్తావ్ చిరు పలుకుల పూల మాల అల్లావనుకున్న ఆ పూల మాలే నా ప్రేమ కి ఊరితాడవుతుందని ఊహించ లేదు ఉలికి పడి లేచి అనుక్షణం భయపడుతూ ఉన్నా నీ చూపుల వెన్నెల ధారాల్లో నా మనసు చిక్కుకుందేమో నని అనుకున్నా అవి నా ప్రేమ పై నిప్పు రవల్ల విరుచుకుంటాయని తెలుసు కోలేక పాయినా నీ ప్రేమ చలి మంట లా వెంటే ఉందనుకున్న వేసవి ఎడారి లా కక్కి బుగ్గిపాలైతాయనుకోలేదు

ఒహో ఒహో ఏమైంది నాకిలా ఏదో తెలియని భావన ల చినుకులు పడ్డ పుడమి ల పున్నమి వెన్నెలలోని చల్లని గాలి పరిమళాన్ని వెదజల్లి నట్టు ఒహో ఒహో ఏమైంది నాకిలా నా మనసెందుకో కలవర పడుతూ ఉంది కలహాలు మొహమాటాలు ఎలానో నా మనసుకి చీకటిలో చిరు దివ్వెల ల కాంతులలో ఉన్నట్టు మనసు ఊరట పడుతూ ఉంది

ninnu aadarinche vaaru prati okkaru neevaaru kaakapovachchu.. kondariki nee maatalante istamai vundochchu.. kondaru neekula vundaalani ninnu aadarinchavachchu.. mari kondaru ninnelaa debbateeyaalaa ani avakaasam kosam ninnu aadaristhunatlugaa natinchavachchu.. edemainapatiki paivaadu anni gamanisthoone vuntaadu.. manchainaa chedainaa berizu vesthu vuntaadu..!