అనితశ్రీధరీయం: కావ్యాంజలి

కదిలే కన్నుల్లో కలలే లోకమై ఇమిడినట్టు  ప్రతి గుండెలయలో ప్రాణమే ఊయలూగినట్టు   రెప్పల అలికిడిలో అశ్రువు బిందువు బాధకి ఆనందానికి నిఖార్సైన నెలవు  ఆనందరాగమే రవళించే వాసంతం  కోయిల రాగాలే ఆలపించెను కాలం  ఊపిరే ఆయువుకు ఆలంబన  జీవితానికి ఇదే నిండైన నిర్వచన   

కావ్యం కాదు కవనం కాదు అక్షరాలతో అల్లిన భావగీతం ఇది పదాల మాటున దాగిన భావాలకు ప్రతిరూపం ఇది కరిగే మేఘానికి నీటి  బిందువులే పరమావధి నీలాకాశాన వెలిసే రంగుల హరివిల్లె సన్నిధి చిరు చిరు పలుకుల మనసులోని భావం పలుకులై మాటగా వేలిసేను కదా మౌనమే అలంకారమై 

కన్నుల్లో దాగిన భావాలు కలలుగా మెదిలేను నాసికలో ఊపిరులూదే గాలి గమనం ఆయువై నిలుచును నాలుక వల్లించే పలుకులే మనసు అంతరంగం తెలిపేను కంటి భాషకు కన్నీళ్ళు ఆనందభాస్పాలు నాసికానికి ఘ్రాణ శక్తి మరో వరం రుచినేరిగిన జిహ్వకు పలుకులు తేనెలొలుకు ఆకాశం ఒక్కటే భూమి ఒక్కటే మనిషికి ఉనికినిచ్చె ప్రాణం ఒక్కటే జీవకోటి లో ఒదిగి వుండే మానవత్వం ఒక్కటే

నిప్పులు కురిపించే కన్నుల్లో కన్నీళ్ళు ఉంటాయా  లేకా   నిప్పుల వేడిమి తాళలేక క్షణంలో  ఆవిరైపోతాయా పెదవులకందని పదాలు మాటలా మెదులుతాయా  లేకా  మౌనాన్నే ఆశ్రయించి  బేలగా  మిన్నకుండిపోతాయా  వెల్లువలా ఉప్పొంగే ఆశలే  ఘోషగా ఎగిసిపడతాయా  లేకా అత్యాశల  ప్రవాహం లో కొట్టుకుని నీరుగారి పోతాయా రాగం భావం కలగల్పితే పాటగా మారి మదిని తాకుతాయా  లేకా సంగీత కావ్యమై పదబంధమై గుండెతంతిను మీటుతాయా    ఏ మౌ తా యి  

ఐతే ఇప్పుడొక చిన్న కథ..  మరి కథ అనగానే అనగనగ అనగనగ అంటూ మొదలు పెడతాను అనుకున్నారు కదా .. కాని అలా కాదు  ఇది కథ కాదుగా మరి..  మరి కథ కాని కథకు కథ అని ఎందుకన్నట్టు ఏమోలే నాకేం తెలుసు  మనసు బాగోలేకుంటే కథ,  మనసు ఉల్లాసంగా ఉండాలంటే కథ,  అంటూ వింటూ ఉంటాం కదా అని ఈ కథ..!   'బాబు..  కథ కథ  అంటున్నావు తప్పితే కథ ఏమిటసలు..'  అనే కదా  సందేహం.. వస్తున్నా అక్కడికే వస్తున్నా ..  జరా కాస్త చోటిస్తే మీ అందరి మధ్య లో కుర్చుని చెబుతా .. అలా అని నన్ను మధ్య లో పెట్టి కుమ్మెయొద్దు సుమీ.. కథ అడ్డం తిరుగుద్ది. 'అబబ్బబా మళ్ళి  కథ అంటున్నాడు కాని కథ ఏమిటో చెప్పకుండా వున్నాడేంటి  చెప్మా అనే కదా.. ఆగండాగండి ఇదుగో కథను విని నిలబెట్టాల్సిన బాధ్యతా మీదే  నా  పూచి ఏమి లేదు వింటున్నారా (ఐన ఎలా వింటారు, తిలకిస్తున్నారు కదా  .. హ్మ్మ్..  ఔను తిలకించండి!)  'అది సరేలేవయ్య .. అసలేమిటి సంగతి ఈ కథ లోని భావం అంటే '.. అడిగారు .. కథ లో కథాకమామిషు వుంది కదండీ అందులో కమామిషు తీసివేస్తే మిగిలేది .. మళ్ళి  కథ అంటూ కథ అంటున్నాడు అనుకుంటున్నారా ఏమోలే క్రితం లో ఎవరో అన్నట్టు విన్న పదాన్నే తిప్పి తిప్పి వా

నింగి అంచుల్లోన కరి మబ్బులే వెలిశాయి చిటిపొటి పాదాలకే పరుగులు నేర్పుతు చిందాడిన ఆ సుమధుర క్షణాలు ఉరుకలేస్తు ఉరుమునే మైమరిపించే కేరింతలు  గురుతున్నదా.. గురుతున్నదా.. ఝల్లు ఝల్లున కురిసే వాన తో ఘల్లు ఘల్లున మువ్వలే పలికాయి వరదలైన వాన నీటిలో పాదాలే నడయాడుతు నర్తించాయి రంగుల రాట్నం గిర్రున తిరిగే హరివిల్లే రంగులతో విరియగ మనసే పులకరించి నాట్యమాడిన ఆ సందర్భం  గురుతున్నదా.. గురుతున్నదా..

पल के पलकों  को टपकने से न जाने दिन रात में बदल जाती है छोटी सी मुस्कराहट न जाने कितने ग़मों को चकनाचूर कर देती है जीवन से बड़ा कौन है जीवन तो एक कोरा कागज़ है जीवन तो एक कोरा कागज़ है बस गीत गाता चल गीत गाता चल ओ राही मुसीबतें भी मिट जाएंगी उस चाँद की चांदनी में धुला संसार नया उमंग दिलाता है चाँद  की रोश्नी में धब्बा भी दिखाई नहीं देता क्योंकि पूर्णिमा के चाँद में चहक भी सफ़ेद नज़र आता है