అనితశ్రీధరీయం: కావ్యాంజలి

ఔను మరి ఒక్కో పాలి ఘాట్ రోడ్ వస్తది.. నత్త నడకన పయనం.. మరో మారు యూ టర్న్ లు, హేయిర్ పిన్ బెండ్లు.. కొన్ని చోట్ల రోడ్ అండర్ రిపేర్ టేక్ డైవర్షన్ లు మరి కాస్త దూరానా న్యారో లేన్లు స్పీడ్ బ్రేకర్లు.. గోతులు గతుకులతో రహదారికి ఊడినా తోలు.. ఐనా తప్పదు కట్టాలి టోలు.. యేగారుమనుక లువాభా కరానకా లురాక్షఅ తిప్పి ప్పితి పేజిలు ఇటుకటు యేటాకిటుఅ రాసే ముందు సిర పాళి పెన్ను బర్రా బర్రా రాతలకి విరిగేను వెన్ను అది కతల్ కైతల్ పుస్తకం కాది ఎక్కాలు రాసేటి లెక్కల *స్క్వేర్ రూల్* బుక్.. అక్షరాలవే భావాలను మార్చి కవితకు ఇవ్వదలిచాను మరి బ్రాండ్ న్యూ లుక్.. (పదప్రయోగం సరదాగా.. ఎవరి మనసు గాయపర్చటానికి కాదు)

Every Pain Teaches a Lesson.. Every Lesson has a Moral.. Every Moral Teaches Humanity.. Every Humanity has Dignity, and Dignity Teaches Humbleness..

భావగీతాల మాటునా ఏవో తెలియని మూగ వెతలు కన్నీటి సంద్రం మాటునా ఏవో కలతల గీతాలాపనలు ఈజి టు మింగిల్ డిఫికల్ట్ టు అండర్స్టాండ్ ఇజ్ ది రియల్ లైఫ్ !

కన్నుల అంచులో కన్నీటి ధారా కనులకు చలువ అందించేనా..? మనసులోని బాధను కడిగేనా..? కనువీడీన అశ్రువు చెంపకు జారగా మదిలోని వ్యాకులత అంత కరిగి కన్నీరాయేనా..!

మాతృహృదయమే కోవెలైతే వెలిగే చిరు దీపం ఒడిసి పట్టుకుని బుజ్జగించే తల్లి మమకారం కాలమే కదలాడినా మారని వాత్సల్యం అదే అదే ప్రతి మాతృమూర్తి గొప్పతనం కని పెంచే సహనశీలి తాను కనికరించే కారుణ్యం అల్లరి చేసినా మురిపెం చేసేను కదా ప్రతినిత్యం కదలాడే కన్నుల వాకిలిలో అనునిత్యం అదే అదే ప్రతి మాతృమూర్తి గొప్పతనం (నా ప్రాణస్నేహితురాలి మానసపుత్రిక *లమ్* కు అంకితం)

ఎగిసే అలనా నేను.. సంద్రం సడి చేసే వేళ ఒడ్డుకు చేరి సైకతపాదం తాకుతాను..! కురిసే చినుకునా నేను.. మేఘాలు ఉరిమే వేళ మిన్నుకు భారమై మన్నులో ఒదిగిపోతాను..!! కదిలే కాలమానమా నేను.. ఒక్కో ఘడియ కదలాడే వేళ జ్ఞాపకాలుగా మారి కాలగర్భంలో కలిసిపోతాను..!!!

వినీలాకాశానా సుర్యరశ్మి ఏమాయేనో చలి ధాటికి వెచ్చగా పలకరింపులే అందకా గజగజ వణికేను ధరణి మంచు తెరలు గుట్టలపై దట్టమాయేను పచ్చని చెట్లు సైతం చలికి కిమ్మనకా ఊరకుండేను కడర్టకట్కట్ రాగమే వినిపించేను హేమంతమిదోయి కడర్టకట్కట్ కడర్టకట్కట్ శీతాకాలం ఇదీ బాబోయి చక్కిలిగింతలు పెట్టినా నవ్వు కాదు చలిపుట్టే కాలం తుషార నీహారికలా చలనం లేని కాలం చలికాలం