అనితశ్రీధరీయం: కావ్యాంజలి

సమ్మర్ హీట్ కూల్ డౌన్ కూల్ డౌన్.. చిత్ర విచిత్రమైన కవిత.. గూటిలో డప్పులు లయబద్దంగా సోపానమై నిలుచునా.. డనడనాడన్ దరువే తీన్మార్ కాగా.. కాగడాల వెలుగులో చిందేవేయగా చెవులకే చిల్లులు పడగా.. జనాలందరు వామ్మో వాయ్యో అంటు పరుగులు తీయఁగా.. కెవ్వు కేకా మండే ఎండలకి ట్యుస్డే ఫీవర్ కి లంకే కుదురునా వెడ్నస్డే వానలోస్తే థర్స్ డే థిల్లానాకి ఫ్రైడే చలిగాలికి సాటర్డే చితికిలబడ్డాడు సన్డే సన్నుడి వెచ్చదనం కొఱకు గూటిలో.. రిపీటే.. తాటి ముంజలతో మ్రోగాలి డంక బాకా

ఏమని వ్యాఖ్యానించగలను నేను..! నా కనులు చెమ్మగిల్లి చెంపను తాకితే..!!  ఏమని వ్యాఖ్యానించగలను నేను..! నా మదిలో భావాలన్ని అక్షరాలై ఉరకలేస్తే..!!  ఏమని వ్యాఖ్యానించగలను నేను..! నా కనులకెదుట జ్ఞాపకాలన్ని కదలాడితే..!!  ఏమని వ్యాఖ్యానించగలను నేను..! నా మనసే మాటరాకా మౌనాన్ని ఆశ్రయిస్తే..!!

ఈ కాలం లోను ఏ కాలం లోను కల్తి లేనిది అమ్మ ఆప్యాయత.. కల్మషమెరుగనిది నాన్న దీవెన.. సాటిలేనిది స్నేహానుబంధం.. విశ్వసనీయత విధేయత నమ్మకం నిరాడంబరం మచ్చలేని గుణాలు..

జీవితం కాలమనె తెరచాప తో సాగే పయనం గతుకుల అతుకులతో పడుతు లేచే కెరటం ఆడంబరాల అదుపుతో కుదుపు లేకా సాగే ఝరి కపటమనే భావన దరిచేరని జీవితానికి సరాసరి మనిషి మనిషికి నడుమ కానరాని తెర అహంభావం నిత్యం సతమతమయ్యేను తనకదే కదా అనుభవం కాలికి గాయం ఐతే ఓర్చుకోవచ్చు మనసుకి గాయం ఐతే ఏడుపే వచ్చు మంచి అనే భావన ప్రతి ఒకరిలో వెలిగే దీపం చమురు మాత్రం ఒక్కో దీపానికి భిన్నం సహేతుక పలకరింపులన్ని అజ్యపు దీపాలే మసిబారని మనసుకు దర్పణాలే స్వార్థమనేవి కర్పుర హారతులే దిస్టి తీసి కన్నులకు హత్తుకోగా నల్లగా చేతికి మసి అగాధాల మాటునా రగిలే నిప్పు ఎరుగని కొలిమిలివే మనస వచస కర్మణ త్రికరణశుద్ధిగా ఆచరించే జీవితపు సోపానాలివే అచేతనంగా అనాలోచితంగా అప్రయత్నంగా అగమ్యగోచరమై కాలమే సమాధాన పర్చగా ప్రతి ఘడియ కదిలేను త్రివేణి సంగమమై

మనసుకి మారుమాట మెదలక మారిపోయే మరునిమిషానా మాటలే మూగబోయి మౌనముగా మారేనేమో.. నవ్వులన్ని నిలువరిస్తు నవ్యతను నిదర్శిస్తు నగుమోమున నవకాంతులు నెలకున్న నిమిషానా వసంతమున విరితోటలో విహరిస్తే వర్ణాల విహారి..విరవిగా విరబూస్తాయి వేవేల వర్ణాల విరులు..

నా మనసు ఆహ్లాదంగా ఉన్నా, అల్లకల్లోలంగా ఉన్నా వస్తాయి కవితలు ఓక్కోసారి లుతవిక కూడాను. కవిత: కనులకే వినిపించే తతంగం.. తవిక: తనువు వికసించే కవనరాగం.. కనబడదు భావం.. వినపడదు మాట.. తపన మాత్రం కవిత.. ప్రేరణాత్మక మహిమాన్వితమగునేమో కదిలే కాలానికి సాక్షిగా.. పదాల కూర్పులో జ్ఞాపకాల వీచిక.. సుస్వర సుమధుర కావ్య గుళిక..!

కలత నిదురలో కనురెప్పల అలికిడులు వింటు కరగని నిశిధిలో కాంతి కిరణమై వెలుగు ప్రసరిస్తు కవిత పదాలలో ఓనమాలలో దాగిన భావమై నిలుస్తు గాలివానను తనలో దాచిన ప్రకృతిలా మారిపోతు కాలానికి కలానికి ఎదురు నిలుస్తు ఒక్కొక్క బంధాన్ని కలువుకుంటు సెలయేటి జలపాతంగా నిలుస్తు కరిగే కన్నీటి వెనక లోకాన్ని చూపించే కాంతినవుతు నిలువున కాలుతునైనా పదుగురికి వెలుగు చూపుతు దివికి భువికి వారధిలా మానవత్వాన్ని చాటుతు కలకాలమిలా ప్రకృతిలో లీనమవుతు... సాగే జీవిత పయనం..