అనితశ్రీధరీయం: కావ్యాంజలి

ఐతే ఇప్పుడొక చిన్న కథ..  మరి కథ అనగానే అనగనగ అనగనగ అంటూ మొదలు పెడతాను అనుకున్నారు కదా .. కాని అలా కాదు  ఇది కథ కాదుగా మరి..  మరి కథ కాని కథకు కథ అని ఎందుకన్నట్టు ఏమోలే నాకేం తెలుసు  మనసు బాగోలేకుంటే కథ,  మనసు ఉల్లాసంగా ఉండాలంటే కథ,  అంటూ వింటూ ఉంటాం కదా అని ఈ కథ..!   'బాబు..  కథ కథ  అంటున్నావు తప్పితే కథ ఏమిటసలు..'  అనే కదా  సందేహం.. వస్తున్నా అక్కడికే వస్తున్నా ..  జరా కాస్త చోటిస్తే మీ అందరి మధ్య లో కుర్చుని చెబుతా .. అలా అని నన్ను మధ్య లో పెట్టి కుమ్మెయొద్దు సుమీ.. కథ అడ్డం తిరుగుద్ది. 'అబబ్బబా మళ్ళి  కథ అంటున్నాడు కాని కథ ఏమిటో చెప్పకుండా వున్నాడేంటి  చెప్మా అనే కదా.. ఆగండాగండి ఇదుగో కథను విని నిలబెట్టాల్సిన బాధ్యతా మీదే  నా  పూచి ఏమి లేదు వింటున్నారా (ఐన ఎలా వింటారు, తిలకిస్తున్నారు కదా  .. హ్మ్మ్..  ఔను తిలకించండి!)  'అది సరేలేవయ్య .. అసలేమిటి సంగతి ఈ కథ లోని భావం అంటే '.. అడిగారు .. కథ లో కథాకమామిషు వుంది కదండీ అందులో కమామిషు తీసివేస్తే మిగిలేది .. మళ్ళి...

నింగి అంచుల్లోన కరి మబ్బులే వెలిశాయి చిటిపొటి పాదాలకే పరుగులు నేర్పుతు చిందాడిన ఆ సుమధుర క్షణాలు ఉరుకలేస్తు ఉరుమునే మైమరిపించే కేరింతలు  గురుతున్నదా.. గురుతున్నదా.. ఝల్లు ఝల్లున కురిసే వాన తో ఘల్లు ఘల్లున మువ్వలే పలికాయి వరదలైన వాన నీటిలో పాదాలే నడయాడుతు నర్తించాయి రంగుల రాట్నం గిర్రున తిరిగే హరివిల్లే రంగులతో విరియగ మనసే పులకరించి నాట్యమాడిన ఆ సందర్భం  గురుతున్నదా.. గురుతున్నదా..

पल के पलकों  को टपकने से न जाने दिन रात में बदल जाती है छोटी सी मुस्कराहट न जाने कितने ग़मों को चकनाचूर कर देती है जीवन से बड़ा कौन है जीवन तो एक कोरा कागज़ है जीवन तो एक कोरा कागज़ है बस गीत गाता चल गीत गाता चल ओ राही मुसीबतें भी मिट जाएंगी उस चाँद की चांदनी में धुला संसार नया उमंग दिलाता है चाँद  की रोश्नी में धब्बा भी दिखाई नहीं देता क्योंकि पूर्णिमा के चाँद में चहक भी सफ़ेद नज़र आता है

కన్నుల అంచులలో ఏమున్నది ? కంట తడి దాచుకున్న కలువ రేకుల్లాంటి కనురెప్పల మాటున అలజడిని ప్రతిబింబించి ద్రవించిన హృదయపు ఆనవాళ్ళే కదా ఆ కన్నీటి ముత్యాలు మాటల్లో తెలుపలేని భావమై మెదిలే సంతోషానికి దుఃఖానికి ప్రతిచర్యలు ఆ కంటి చమ్మలు బాహ్యముగా కాన వచ్చే మనిషిని కనులు మాత్రమె చూస్తాయి కాని అసలు సిసలు మనిషిని మనసు మాత్రమె చూడ గలదు ఎందుకంటే మనిషిని నడిపేది మనసులోని భావాలే భావాలు మనసులో మెదిలే అంతరంగాలే పలుకే నిలిచే భావ అంతరంగ సరాగాలే ఆ సరాగాల మాటునా రాగభావావేశ సుమదురాలే 

కృష్ణ ..  మనసే నీలోన దాగే ఎలానో  నీ పిలుపుకై వేచి చూసే ఎలానో  మురళి గానం రవళించ గానే కాళింది తటికై పాదాలే వెతుకుతూ  నీ పదముల చెంతకు చేరేనా మాధవా  మనసు మందిరాన నిను కొలువుంచానో లేకా నీవే నా మదిలో నిండి నన్నే పలకరిస్తున్నావో !  రాధిక .. నీ కాలి అందియల సవ్వడి వింటూ ఇలా వసంతం లా బృందావని నా మురళి చేతబూని వేచి వున్నా మధువని అంతటా నిశాబ్దమంతా పరిపరివిధాల కోలాహలమైయ్యింది నీ రాకతో నను తలిచేవని వేణువు మౌనమే దాల్చేనా రంగు రంగుల కాలి మువ్వల సవ్వడులే ఇలా సీతాకోక చిలుకలయ్యేనా   ఓ మాధవి !!

మనసు కు వయసు లేదు  పసితనమే మనసుకి హద్దు  కల్మషం లేని హృదయాలు  పసిపాప నవ్వుల్లో తెనేసరాలు  మనసులో ఎన్నో బాధలున్నా  నవ్వటానికి ప్రయత్నం చేస్తుంది  మోముపై అలసటే కనిపిస్తున్నా  మనసు మాత్రం అలసట ఎరుగదు  చిరుచినుకుల ఆకాశానికి హరివిల్లే అందం  మౌనం నిండిన మనసుకి చిరునవ్వే అందం  కొసమెరుపు : అలా అని పలకటం మానేయ్యకండి  మాటల ప్రవాహమే సంతోషానికి నాంది  ఆ సంతోషాల మనసుకి చిరునవ్వే సంతకం కావాలి  ఐతే ఇంకేం ఆలోచిస్తున్నారు పెదవంచులను విప్పార్చి ఓ చిరునవ్వేయండి మరి !! :) (చిరునవ్వుల చిరునామా .. నా బంగారు స్నేహికకు అంకితం ఈ కవిత. )

మనసనే కోవెలలో నిను నిత్యం పూజింతుమే లోకలోకేశ్వర ఓ గరుడధ్వజ మిక్కిలి రూపమున నీవు కొలువుదీరిన క్షేత్రమే పున్యతీర్తమై అలరారే గోవింద ముకుంద మాధవ మదుసూదన చక్రపాణే బృగువునేల్ల కరుణించి కలియుగమున శేషాద్రిన కొలువైన వెంకట నారసింహ పద్మావతి తోడ కొలువైన మలయప్ప నిను కొలిచిన కలుగును పుణ్యమ్ ఓ గోవింద రాజ స్వామీ అనుజ వకుళమ్మ చెంతకు చేరేవా యశోద కృష్ణయ్య  శేష శయన గోవింద గిరిధారి గోవర్ధనోద్దారి  స్వామి కుశలమా !