Posts

పడవ

నేను ఓ నావ తయారు చేసాను, దానిని స్నేహపు నావ అని పేరు పెట్టాను సమాజం అనే సంద్రం లో, లోకులనే అలలపై నా నావను నడిపించే ప్రయత్నం ఓ స్నేహం చెయ్యి చాచి పిలిచింది, పదునాలుగేళ్ళ క్రితం దానికి ఆటుపోట్ల ప్రేమ సునామి వచ్చి ఖంగు తిని పదవ ను మరల ఒడ్డుకి చేర్చాను ఇంకో స్నేహం ఎదురయ్యింది, కళ్ళముందు కదలాడే మరపడవను తలపిస్తూ నన్నే అందులో రమ్మని ప్రాదేయపడింది, స్నేహానికి వెలకట్టలేని నేను సరేనన్నాను నడి సంద్రానికి చేరుకున్నాక ఆ పడవకు రంద్రం ఏర్పడి నీళ్ళు లోనికి రా సాగాయి ఒకడు స్నేహం అని వాదిస్తే ప్రేమ అన్నారు, ఇలా కాదని ఆ 'జన' సంద్రాన్ని ఈదుకుని ఒడ్డుకు చేరుకున్నాను నా పడవ  ఆ ఒడ్డున లేదు, దానిని ఎవరో ఎత్తుకు పోయారు స్నేహానికి విలువలేదని ఆకర్షణే ప్రేమ అని అనుకుని వెళ్తున్న నాకు నా పడవ  ఇసుక లో కూరుకుపోయి కనిపించింది స్నేహాన్ని మించి  ఆకర్షణ , ఆకర్షణ ను మరిపించే ప్రేమలు కూడా ఉంటాయని అమ్మ ప్రేమే అందుకు సాక్షమని తెలిసి మనసు తేలిక పడింది

వడగళ్ళు- వడగాల్పులు

రెక్కలు కట్టుకు ఎగిరే పక్షికి ఆకాశమే హద్దు గాలికి పోటి పడి కురిసే వానకు కాలగమనమె హద్దు  మితి మీరడం ప్రకృతి మనకు నేర్పించకపోయిన మనిషి ఆలోచనలను  చిందర వందర చేసి పుట్టే చెడుకు ఆనవాళ్ళు  కరిగిపోయే హిమపాతమే వడగళ్ళై కురిసే తీరు చలిని చంపే సూర్య రాష్మే వదగాల్పులై శక్తినంత పీల్చుకునే తీరు  బంధాల బాంధవ్యాల నడుమ బంధానికి బాంధవ్యానికి తేడా తెలియని మూర్ఖులు కొందరు  ఆహ్లాదం కోరుకునే మనసుని విరిచి శునకానందం పొందేది మరి కొందరు  (ఈ కవితలో వాడిన భాష కాస్త కటువుగా ఉన్నా, ఎవరిని ఉద్దేశించి వ్రాసినది కాదని తెలియపరుచుకుంటున్నాను)

ఇంటర్నేషనల్ విమెన్'స్ డే

ఒకరి కల్పవల్లి ఒకరి నిత్యాలంకారి ఒకరి మనసులో నిక్షిప్తమైన  భరిణ, ఒక అమ్మ ఒక చెల్లి ఒక భార్య  కాని ఎక్కడ చూసిన మగువ తన ఉనికిని మనకు తెలుపుతూనే ఉంది  అంతర్జాతీయ మహిళ దినోత్సవాన్ని పురస్కరించుకుని భారత వీర వనీతలందరికి,  నేటి మేటి యువరాణులకి, నవయుగపు మహిళమణులకు  కావ్యాంజలి బ్లాగ్ తరుపునుండి నా శుభాభినందనలు

కంప్యూటర్ + ఆధునికికరణ = కంప్యూటరికరణ

Image
Image Courtesy: Wikipedia Samsung Galaxy Gear Fit ​ ఔరా ఏమి ఈ వింత: అలనాడు కాలు కూడా మోపలేని విధముగా ఓ పెద్ద గదిలో వైర్లు ఒకదానిమీద మరొకటి పెనవేసుకుని చాంతాడంత మల్లెల మాలికల మీటలు బీటల్ల చప్పుళ్ళు  చేసే పరికరాలు ఉండేవట  అది కాస్త మెల్లిమెల్లిగా గది మొత్తాన్ని వీడి గదికి ఓ మూల ఉండే పెద్ద పరికరం అయ్యింది  మీటలు నొక్కితే ఒకట్లు సున్నాలే ముత్యాల హారాల్ల నల్లని స్క్రీన్ పై తెల్లటి అక్షరాలూ పెనవేసుకున్నాయి  ఆకారం తగ్గి బక్క చిక్కి ఓ పక్కగా రంగులదుముకుని మన ముందుకు ముస్తాబై వచ్చింది  అక్షరాలూ బొమ్మలు గీసుకునే 'ఎలుక'ను తన తో తీసుకు వచ్చింది మన ముందుకు  వాక్యూం ట్యూబ్లు కాస్త గోర్డాన్ మూర్ లా వలన ఇంటిగ్రేటెడ్ సర్క్యూట్స్  అయ్యాయి  అన్ని తమలో దాచుకుని సకలం నేనే అని చెప్పాయి, గిర గిర తిరిగే పళ్ళాని డేటా సేవ్ చేసుకునే ప్లాటర్ హార్డ్ డిస్క్ అయ్యి  వినూత్నంగా  వాటిని తలదన్నే లాగ సిమోస్ నాండ్ ఫ్లాష్ మెమోరీస్ వచ్చి కాస్త ఆ మూలనున్న పరికరాన్ని వొళ్ళో పెట్టుకునేల  మనతో పాటు ఎక్కడికైనా తోడుగా తీసుకెళ్లేలా ఆవిర్భవించింది అక్కడితో ఆగకా దూరభాషిణి లో న

అలుపెరగని బాటసారి

జీవితపు ప్రతి ఘడియ ఓ మైలురాయే, ఎన్ని దాటినా మనముందు మున్ముందు అలాంటివి ఎన్నో మరెన్నో  వాటిని అధిగమించి  దూసుకు వెళ్లాలే తప్ప వెనుదిరిగి మనః సాక్షి ముందు దోషిగా నిలబడకు ఏనాడు ఓ బాటసారి  నీ ప్రతి అడుగులో తెలిసి తెలియని అలజడులేమైన ఉన్నా, రెప్ప మూసి తెరిచేలోపు కన్నీరు ఏరులై పారినా  కస్తాల కడలి దాటకుండా నీ మజిలికి నువ్వు చేరలేవు, అన్ని ఋతువులు కలగల్పితే ప్రకృతి అవుతుందని మర్చిపోకు ఓ బాటసారి నిస్సహాయత నిన్ను తన వాకిలి ముందు నిలువర్చిన, మనోబలం తో ఆ జిగటను వదిలించుకుని వడివడిగా అడుగులలో అడుగులేస్తూ సాగిపో ఓ దీశాలివై, వ్యాకులతకు చరమగీతం పాడి నవలోకం నీ కళ్ళ ముందు నిన్ను ఆహ్వానించేలా ఓ బాటసారి 

ఆవేదన

Image
Image Courtesy: stockvault.net అంతుచిక్కని ఆకాశం అని తెలిసిన రెక్కలు చాచి అందుకోవాలనుకుని బొక్క బోర్ల బడ్డాను అనంతమైన భావాలు మదిలో ఏవో రేగి, ఏ భావం ఎక్కడ మొదలైందో తెలియని తికమకలో మునకెసాను అందని చిరుగాలి అని తెలిసిన వినిపించి కనిపించని అందెరవం విని వెఱ్రి పరుగులు తీశాను నెలకెసిన బంతిని గట్టిగ విసిరితే నా మోముపైనే గాయం చేసింది, చాల దూరం అని తెలిసిన కోరాను తెలియని తీరం వెంబడి నాలుగు నెలల రెండు వారాల ఓ రోజు తనవెంట తన పలుకులని చూస్తూ గడిపాను ఇన్నాళ్ళకు తేరుకుని నన్ను నేను చూసుకుంటే: మానని గాయం అని భ్రమించిన ఆ గాయాలు ఏనాడో మాయమైపోయాయి భారం అని ఇన్నేళ్ళు గుండె బరువెక్కి ఉన్న ఏనాడో తెలికపడిపోయాయి  తన జ్ఞాపకాల దొంతర ను చీల్చుకుని కావ్యమై మీ ఎదుట అక్షరం అయ్యి నిలుచున్నాయి  

అసలు సిసలు మనిషి

కనురెప్పలకు కనుపాపను కాపాడమని ఎవ్వరు చెప్పరు దెబ్బతగిలితే మానిపోమని గాయానికి ఎవరు చెప్పరు దుఃఖం కలిగితే కన్నీరు రావాలని కంటిపాపకు ఎవరు చెప్పరు బాధలో ఉన్నప్పుడు సాంత్వన ఇవ్వాలని ఎవరు చెప్పరు కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళు వస్తే తుడిచే చెయ్యి, ఏడుపోస్తే తలవాల్చె భుజం ఎప్పటికైనా ఉండాలి మనిషిని ప్రకృతి లోని జంతువుల కన్నా వేరే అన్నప్పుడు మనిషి మృగం లా మారకూడదు నవసమాజ స్థాపనలో ఓ మైలురాయి అయ్యి నిలవాలి కష్టం కలిగితే ఓదార్చే మనసు కలిగుండాలి మన జీవితం ఎన్నినాళ్లో తెలియని సందిగ్దం ఉన్నపుడు చెడు చేసి జనం ముందు జీవచ్చవం కాకూడదు మనసునేరిగి నిరాడంబరత కలిగి భయభక్తి కలవాడే మనిషి పగిలే గుండె ఏనాటికి అతకదు, అది తెలిసి గాయపరచడం ప్రేమే కాదు ముసుగులో మంచిని నటించి చెడు చేసి నవ్వుకునే వాళ్లకు ఇవేమీ అర్ధం కాదు రెప్ప మూస్తే జననం రెప్ప ముస్తే మరణం ఇది తెలిసి మసులుకున్నవాడే అసలు సిసలు మనిషి