ప్రాగ్దిశ కాంతి

336/500
చిత్రం ఏమిటంటే యవ్వనం లో ఉన్నప్పుడు జీవితం విలువ తెలియదంటారు లోకులు
కాని ఆ యవ్వనం ఇచ్చే అనుభవాల సారాన్ని మూటగట్టుకుని జీవిత సాగరం ఈదుతాము 
అలా ఈదుతూ ఈదుతూ సహనం కొలిపోయి మనసు అలసిపోయి వృద్ధాప్యం లో 
అనుభవాలు మెండుగా ఉన్నపటికీ ఆ సేకరించిన అనుభవం తో ఏమి చెయ్యలేరు 
చెయ్యాలన్న మనసు ఎగిరి గంతెసినంతగ ముదసలి ప్రాణంకు వీలు పడదు 

జీవితం అంటే అనుభవాలే కాదు అది అన్ని రాగద్వేషాల సమ్మేళనం 
ఓర్పును మనకు సహననాన్ని మనకు సహవాసం గా ఇచ్చే అరుదైన పెన్నిధి 
ఆడుతూ పాడుతూ తన ఉనికిని తన కర్తవ్యాన్ని ఎప్పుడు పాలిస్తూ చల్లగా ఉండాలందరూ 
సూర్యుడి తొలిపొద్దు లేదు మలిసంధ్య లేదు అదంతా మనకోసమే కొత్త ఉత్తేజం కోసం 
నూతన ఒరవడి కోసం నిత్యనూతన స్నేహాలా పెన్నిధి కోసం నడిచి వచ్చే బంధాల కోసం 
కన్నులు తెరిచే తోలి రేయి చీకటి ని చేరి మరల నవ్యోదయాలు ఉదయించినట్టు 



{నోట్: This Poem Marks My 500th Post on Kaavyaanjali and My 336th Post in Poetry Category}